Denne kommentaren fra Ane Barmen som bor i Oslo, men kjem frå Vågsvåg i Vågsøy stod på trykk i vår papirutgave 16. mai:
Eg vaknar tidleg med sommarfuglar i magen. Det har smelt salutt oppå Skaret. Det silregnar ute, men eg er spent og glad. Eg tek på den altfor store nystrokne skjorta og den tronge, svarte buksa med sleng, ei etterlevning frå syttitalet då Holvik Skulekorps sist fekk nye uniformer. Så slips, deretter den raude jakka. Til slutt hatten med kvit dusk. Det er 17. mai, eg er ni år og skal spele i korps for fyrste gong. Det er så stort og så stas at eg veit ikkje kor eg skal gjere av meg.
Nokre timar seinare går eg søkkvåt i toget i Måløy med verkande armar og eit kjempestort althorn, og eg tømmer og tømmer ventilane, men det sluttar aldri å surkle når eg spelar. Eg forstår ingen ting – eg slevar då verkeleg ikkje så mykje? Til slutt kjem dirigenten og snur hornet mitt kontant opp ned, og ut renn eit heilt symjebasseng av regnvatn.
Mi fyrste 17. mai-speling blei ikkje heilt så staseleg som eg hadde tenkt. I mange år var nasjonaldagen noko eg hata og frykta. Som korpsnerd er 17. mai meir ei ekstremt lang treningsøkt enn noko anna – ein går og går i tog og spelar seg sår og øm i kjeften. Om du er korpsnerd på Vestlandet er det også ofte ei heller våt glede å traske seg opp og ned bakkane rundt forbi. Er du dessutan ein stakkars althornist består denne dagen av endelause rekker av etterslag og ompa. Eg er heilt overtydd om at marsjkomponistar hatar horn. Det må vere forklaringa på kvifor dei skriv slike grusomme stemmer med berre ra-ta-ta til ei heil instrumentgruppe. Eg mistenker at den fyrste marsjkomponisten sikkert blei erta av ein hornist på barneskulen og hemna seg resten av livet ved å berre skrive etterslag til alle hornistar seinare, og så har han overtalt alle komponistvenane sine til å gjere det same. Eg har mareritt om ompa i vekevis etter 17. mai. Ekstra intenst blei det då eg fekk bli med i Torskangerpoll Musikklag som tolv-trettenåring og brått hadde to korps å spele i på same dagen. Fem tog, to konsertar og fem uniformsskift seinare gjekk eg heim med pulserande gnagsår og blødande munn, og gråt meg i søvn av rein og skjær utmatting.
No feirar eg 17. mai på Oslovis, i bunad og med champagnefrokost som varar heile dagen. Ein del av meg nyt freden. Men det er no rart med det likevel – høyrer eg Fagert er landet får eg tårer i auga, og hugsar ikkje munnsår og gnagsår og regn og ompa. Eg hugsar berre havet uti Oppedalen tidleg om morgonen, med kanskje berre to publikummarar, eit vaiande flagg og dei trøytte tryna til medmusikantane mine. Lyden av nasjonalsongen. Stilla etter at dei siste tonane har gjalla mellom fjella. Eg lengtar aldri slik heim som då.
Får du høve til det 17. mai tykkjer eg du skal klappe ein sliten korpsmusikant på skuldra og takke for jobben dei gjer for bygdene sine. Og kanskje tilby dei eit gnagsårplaster eller to.
Gratulerer med dagen!