Eit lite fjell, med eit lite hol gjennom
Det rassikrast, sprengjast og gravast på vegen mellom Måløy og Halnes. Jaudå, det er så absolutt på sin plass. Jamfør nesten-ulukka for ei tid sidan, då nokre centimeter sto mellom «berre» ein ramponert bil, og bortimot sikkert tap av liv. Ein må vere takksam for at det ikkje gjekk verre, og at konsekvensen blir teken, i form av at ein sikrar ein rasfarleg fjellvegg.
Nokre ulemper føl naturleg nok med. Vegen er stengd i lengre periodar, og høvet blir nytta til utbetringar. Det resulterer i lange køar før dei periodiske åpningane, og eit visst utålmod kan nok merkast. Det er no eingong slik at det ofte må bli verre før det blir betre, og ingen kan vere usamde i at denne vegen trengde opprustning. Vi får sjå fram til ein betre og sikrare veg når arbeidet er ferdig.
Vegane på Vågsøya er som dei er. Det er vel eigentleg berre vegen Måløy-Raudeberg som kan seiast å vere av god, moderne standard. Resten, Måløy-Oppedal, og elles vegen mot Halsør, Vedvik, Refvik, Kvalheim og Kråkenes ber preg av å vere av eldre dato. For min eigen del er det greitt nok. Som fødd og oppvaksen på ein omflødd holme er eg glad til berre det finnast ein køyrbar veg, og eg er realistisk nok til å innsjå at ei storstilt opprustning av kvar bidige vegstubb på øya er ein draum bakom sju blånar. Vi har vel stort sett lært oss til å leve med dei slik dei er.
I fjor hadde vi storstilt innrykk av cruise-turistar. Det var særs hyggeleg å ta dei med på bussturar til Kannesteinen, Refviksanden og Kråkenes, og vise dei kva lokalsamfunnet her har å by på. Det er jo ikkje så reint lite, men eit artig poeng var at det som imponerte dei aller mest var rett og slett bussjåførane. Då vi passerte kyrkjegarden i Vågsvåg måtte eg jo, som guide, opplyse turistane om at «thanks to our brilliant chauffeurs, we do not risk ending up there!» Eventuelt «dank unserer brillianten Fahrer werden wir dort nicht landen». Dei var aldeles opp i under at sjåførane var i stand til å manøvrere svære doningar på dei smale, svingete vegane våre. Bjarte Færestrand og Mats Rohit Frantzen fekk status nærast på linje med romferjepilotane.
Det vart sagt om tidlegare samferdsleminister Kjell Opseth at han kunne ikkje sjå eit fjell utan å bore hol gjennom det. Hos oss står det nok ein del attende å ynskje, og eg er freidig nok til å presentere mitt eige, fremste: Rett og slett eit skarve hol gjennom Stallbrekka, mellom Oppedal og Kvalheim. Då ville ringen vere slutta, og bebuarane i Oppedalen, Torskangerpollen og Vågsvåg slapp å køyre heile vegen rundt. Og vice versa. Det er ikkje rare holet som skal til, heller. Nokre hundre meter, så var ein i mål. Og så fekk det våge seg at tunnelen ikkje vart den reinaste Dovregubbens Hall. Ei enkel køyrebane, med ein skapeleg møteplass midt på ville gjere nytta.
Det blir vel å ynskje i eine handa, og spytte i hi. Men skulle ein eller annan etat ha makt, mynde og pengar til eit større vegprosjekt på øya vår, så ville eg vone at dette vesle holet ville ha prioritet, for ikkje å seie første. Inntil vidare får vi vel berre nøye oss med nokre sporadiske utbetringar her og der, og stå ein liten halvtime i kø innimellom.